گاه که پنجره ها

     خسته از انتظارهای دور و دراز

     به سیاهی شب خیره می ماند!

     گاه که دلتنگی

     لحظه به لحظه خویش را

     به تنهایی ام می کوبد!

     هراسان از یک سکوت ابدی

     در خود فرو می روم

     و مرگ در ذهن من

     تنها تجسمی می شود

                  از روزهای

                                بی تو بودن...